ΟΥΚ ΑΝ ΛΑΒΟΙΣ ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΜΗ ΕΧΟΝΤΟΣ

ΧΑΡΩΝ
Απόδος,ω κατάρατε,τα πορθμεία. (Πλήρωσέ μου,καταραμένε,τα ναύλα)
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Βόα,ει τούτο σοι,,ω Χάρων,ήδιον. (Συνέχισε να φωνάζεις,Χάροντα,αν αυτό σού είναι τόσο ευχάριστο.)
ΧΑΡΩΝ
Απόδος,φημί,ανθ’ων σε διεπορθμεύσαμεν.(Πλήρωσέ με,είπα,που σε πέρασα στην απέναντι όχθη.)
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. (Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις από κάποιον που δεν έχει.)
ΧΑΡΩΝ
Έστι δε τις οβολόν μη έχων; (Και υπάρχει κάποιος που να μην έχει ούτε έναν οβολό;)
ΜΕΝΙΠΠΟΣ
Ει μεν και άλλος τις ουκ οίδα,εγώ δ’ουκ έχω.(Δεν ξέρω,αν υπάρχει και κάποιος άλλος,εγώ πάντως δεν έχω.)
ΧΑΡΩΝ
Και μην άγξω σε νη τον Πλούτωνα,ω μιαρέ,ην μη αποδώς»….(ε,λοιπόν,μα τον Πλούτωνα,θα σε πνίξω,παλιάνθρωπε,αν δεν με πληρώσεις…)

Το παραπάνω απόσπασμα προέρχεται από τον διάλογο «Χάρωνος και Μενίππου», από το πιο γνωστό ίσως έργο του αρχαίου σοφιστή και συγγραφέα Λουκιανού «Νεκρικοί Διάλογοι».

* Ο Μένιππος,κυνικός φιλόσοφος του 3ου π.Χ.αιώνος από τα Γάδαρα της Παλαιστίνης,συντετριμμένος από την οικονομική ανέχεια,στην οποία περιήλθε,απαγχονίζεται…Η ψυχή του,συνοδευόμενη από τον Ερμή,τον οδηγό θεό των ψυχών στην κάθοδό τους στον κάτω κόσμο,συναντά τον γέροντα Χάροντα στην όχθη της Αχερουσίας λίμνης,ο οποίος-έναντι της καταβολής του οβολού,που απαραιτήτως,κατά τις αρχαίες δοξασίες,πρέπει να φέρει μαζί του κάθε νεκρός-διαπορθμεύει τις νεκρές ψυχές στην άλλη όχθη,όπου βρίσκεται η είσοδος του Άδη (γι’αυτό στην αρχαία Ελλάδα τοποθετούσαν οι συγγενείς κάτω από την γλώσσα των νεκρών τους έναν οβολό,προκειμένου να πληρώσουν τα ναύλα του «ταξιδιού» τους).Ο Μένιππος,ωστόσο,ευρισκόμενος σε πραγματική οικονομική δυσπραγία,αρνείται να καταβάλει στον Χάροντα τα οφειλόμενα,αν και πέρασε με την βάρκα στην όχθη του Άδη,γεγονός που εξοργίζει τον γέροντα πορθμέα•τελικά τα ναύλα δεν καταβλήθηκαν ποτέ…

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα, με την κυβέρνηση και τους Έλληνες: κάθε μέρα πρέπει να καταβάλουμε στην κυβέρνηση τον οβολό μας, όχι για να περάσουμε, αλλά για να παραμείνουμε στην απέναντι όχθη… Την όχθη του ευρώ…

Χωρίς καμία διάθεση προσβολής στο συγγραφέα, θα προσαρμόσω τον παραπάνω διάλογο στα σημερινά δεδομένα (στη δημοτική γλώσσα βέβαια):

 

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Πλήρωσέ μου, Έλληνα, νεόπλουτε, τους φόρους
ΕΛΛΗΝΑΣ
Συνέχισε να φωνάζεις,Γιώργο,αν αυτό σού είναι τόσο ευχάριστο
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Πλήρωσέ με,είπα,που σε πέρασα στην απέναντι όχθη. Που σε κράτησα στη ζώνη του ευρώ. Που ανήκεις στην κορυφή της Ευρώπης
ΕΛΛΗΝΑΣ
Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος. (Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις από κάποιον που δεν έχει.)
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Και υπάρχει κάποιος που να μην έχει ούτε ένα ευρώ;
ΕΛΛΗΝΑΣ
Δεν ξέρω,τι γίνεται στις άλλες χώρες της Ευρώπης, εγώ πάντως δεν έχω..
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Ε,λοιπόν,μα το ΣΤΡΟΣ ΚΑΝ,θα σε γυρίσω στη ΔΡΑΧΜΗ ,παλιάνθρωπε,αν δεν με πληρώσεις…

 

* Πληροφορίες για το διάλογο “Χάρωνος και Μενίππου” πήρα από το ιστολόγιο στις ρύμες του χρόνου